Przyjęte wielowymiarowe ujecie struktury społecznej stawiało następujący problem; w jakim stopniu położenie jednostki w jednym wymiarze jest związane – skorelowane – z położeniem jednostki w innym czy innych wymiarach. Słaby związek między głównymi zmiennymi stratyfikacyjnymi jest oznaką dekompozycji cech położenia społecznego lub rozbieżności czynników statusu. Przewidując stosowanie przez państwo – w jego długofalowych programach – różnorodnej polityki dystrybucji dóbr i wartości powszechnie pożądanych, zajęliśmy się pytaniem, czy jednym z możliwych sposobów redukowania nierówności społecznych nie powinno stać się świadome sterowanie procesami dekompozycji cech położenia społecznego (Wesołowski, 1966; Słomczyński i Wesołowski, 1975). Inspiracją dla nas były rozważania prowadzone w socjologii amerykańskiej, gdzie studiowano negatywne skutki rozbieżności czynników statusu zarówno dla jednostki jak i dla systemu społeczno-politycznego.
Do najważniejszych pytań badawczych należą:
1. Zawód i inne charakterystyki sytuacji pracowniczej, takie jak wielkość zakładu pracy, gałąź gospodarki, rodzaj stanowiska – w okresie badań i w przeszłości.
2. Sytuacja ekonomiczna, uwzględniająca zarobki z pracy, dochody rodziny, a także szeroko pojęte warunki mieszkaniowe oraz posiadanie dóbr trwałego użytku.
3. Partycypacja w dobrach kultury, wyrażająca się czytelnictwem książek i czasopism, oglądaniem telewizji, a także sposobami spędzania czasu wolnego.
4. Ruchliwość społeczno-zawodowa – zarówno w przekroju międzypokoleniowym, jak i wewnątrzpokoleniowym – pojmowana również jako poczucie awansu bądź degradacji.
5. Dobór współ-małżeński i dobór towarzyski, ze względu na główne cechy położenia społecznego, takie jak pozycja społeczno-zawodowa czy wykształcenie.
6. Subiektywna ocena pozycji społecznej, a także ocena swojego położenia materialnego i jego zmian w czasie.
7. Poglądy i opinie o strukturze społecznej i konfliktach, które są związane z różnego rodzaju podziałami i barierami społecznymi: prestiż zawodów.
